کد مطلب:190876 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:165
وصیت 07
و ذكر بعض أصحاب الامام الصادق علیه السلام قال: دخلت علی جعفر علیه السلام و موسی ولده علیه السلام بین یدیه و هو یوصیه بهذه الوصیة، فكان مما حفظت منه أن قال: یا بنی، اقبل وصیتی و احفظ مقالتی، فانك ان حفظتها تعش سعیدا و تمت حمیدا.
یا بنی، انه من قنع بما قسم الله له استغنی، و من مدعینه الی ما فی ید غیره مات فقیرا، و من لم یرض بما قسم الله عزوجل اتهم الله تعالی فی قضائه، و من استصغر زلة لنفسه استعظم زلة غیره، و من استصغر زلة غیره استعظم زلة نفسه.
یا بنی: من كشف حجاب غیره انكشفت عورات نفسه، و من سل سیف البغی قتل به، و من حفر لأخیه بئرا یسقط فیها، و من دخل مداخل السفهاء حقر، و من خالط العلماء وقر، و من دخل مدخل السوء اتهم.
[ صفحه 171]
یا بنی: اذا طلبت الجود فعلیك بمعادنه، فان للجود معادن ، و للمعادن اصولا، و للأصول فروعا، و للفروع ثمرا، و لا یطیب ثمر الا بفرع، و لا فرع الا بأصل، و لا أصل الا بمعدن طیب.
یا بنی: اذا زرت فزر الأخیار و لا تزر الفجار؛ فانهم صخرة لا ینفجر ماؤها و شجرة لا یخضر ورقها و أرض لا یظهر عشبها.
قال علی بن موسی علیه السلام: فما ترك أبی هذه الوصیة الی أن مات [1] .
یكی از یاران امام صادق علیه السلام می گوید: خدمت امام رسیدم؛ در حالی كه فرزندش موسی علیه السلام نزد وی بود و امام صادق علیه السلام این وصیت را به وی می نمود. جملاتی از وصیت را كه حفظ نموده ام، چنین است:
وصیتم را بپذیر و سخنم را حفظ كن، كه اگر چنین كنی، زندگی سعادتمندانه ای خواهی داشت و مرگت پسندیده خواهد بود.
فرزندم! كسی كه به آنچه خدا قسمتش نموده، قانع باشد، بی نیاز شده است، و كسی كه چشمش به دنبال آن چیزی باشد كه در دست مردم است، فقیر خواهد مرد و كسی كه به آنچه خدا روزی اش نموده، راضی نباشد، خداوند را در مقدراتش متهم نموده است. كسی كه لغزش خود را كوچك بشمارد، لغزش دیگران را بزرگ شمرده، و كسی كه لغزش دیگران را كوچك بشمارد، خطای خویش را بزرگ شمرده است.
[ صفحه 172]
فرزندم! كسی كه نسبت به دیگری پرده دری نماید، عیوب خویش را آشكار نموده، و كسی كه شمشیر بغی بكشد، به آن كشته خواهد شد، و كسی كه چاهی برای برادرش حفر نماید، در آن سقوط خواهد نمود. كسی كه در مكان هایی كه جای نادانان است برود، تحقیر خواهد شد، و كسی كه با دانشمندان نشست و برخاست داشته باشد، باوقار خواهد شد، و كسی كه به جاهای بدنام برود، متهم خواهد شد.
فرزندم! سخن چین را مگو چه به سودت باشد و چه به زیانت، و دوری كن از سخن چینی كه در دل ها ایجاد دشمنی می نماید.
فرزندم! هرگاه طالب جود باشی، به معدن آن برو؛ چرا كه جود دارای معدن هایی است، و معادن نیز ریشه هایی دارد و آن اصول دارای فروعی است، و آن فروع دارای میوه است، و میوه ی پاكیزه جز از فروع پاكیزه به دست نمی آید، فروع نیز بدون اصل ممكن نیست، و هیچ اصلی بدون معدن پاكیزه نخواهد بود.
فرزندم! هرگاه به دیدار كسی می روی، از نیكان دیدار كن، و به زیارت بدكاران مرو؛ چرا كه آنان (همچون) صخره ای هستند كه آب آن منفجر نخواهند شد و مانند درختی هستند كه برگ آن ها سبز نخواهد شد و همچون زمینی هستند كه سبزه ای از آن نخواهد رویید.
امام رضا علیه السلام می فرماید: پدرم تا زمانی كه زنده بود، به این
[ صفحه 173]
وصیت عمل كرد.
این وصیت نامه ی پدرانه آنقدر از سر دلسوزی و مهربانی بیان شده است، كه یك دنیا مهر و عاطفه را به خواننده انتقال می دهد. در آغاز می بینیم امام صادق علیه السلام می فرماید: اگر به این وصیت عمل كنی، بهترین زندگی را خواهی داشت و عاقبت به خیر می شوی. پس این وصیت نامه عوامل سعادت و خوشبختی را معرفی می كند. وظیفه ی همه ما است كه این كلمات نورانی و مقدس را با گوش جان بشنویم و به آن عمل كنیم و آن را به فرزندان و عزیزان خود نیز بیاموزیم، و بدانیم كه این یك وظیفه ی شرعی است.
یا بنی، انه من قنع بما قسم الله له استغنی، و من مدعینه الی ما فی ید غیره مات فقیرا، و من لم یرض بما قسم الله عزوجل اتهم الله تعالی فی قضائه، و من استصغر زلة لنفسه استعظم زلة غیره، و من استصغر زلة غیره استعظم زلة نفسه.
یا بنی: من كشف حجاب غیره انكشفت عورات نفسه، و من سل سیف البغی قتل به، و من حفر لأخیه بئرا یسقط فیها، و من دخل مداخل السفهاء حقر، و من خالط العلماء وقر، و من دخل مدخل السوء اتهم.
[ صفحه 171]
یا بنی: اذا طلبت الجود فعلیك بمعادنه، فان للجود معادن ، و للمعادن اصولا، و للأصول فروعا، و للفروع ثمرا، و لا یطیب ثمر الا بفرع، و لا فرع الا بأصل، و لا أصل الا بمعدن طیب.
یا بنی: اذا زرت فزر الأخیار و لا تزر الفجار؛ فانهم صخرة لا ینفجر ماؤها و شجرة لا یخضر ورقها و أرض لا یظهر عشبها.
قال علی بن موسی علیه السلام: فما ترك أبی هذه الوصیة الی أن مات [1] .
یكی از یاران امام صادق علیه السلام می گوید: خدمت امام رسیدم؛ در حالی كه فرزندش موسی علیه السلام نزد وی بود و امام صادق علیه السلام این وصیت را به وی می نمود. جملاتی از وصیت را كه حفظ نموده ام، چنین است:
وصیتم را بپذیر و سخنم را حفظ كن، كه اگر چنین كنی، زندگی سعادتمندانه ای خواهی داشت و مرگت پسندیده خواهد بود.
فرزندم! كسی كه به آنچه خدا قسمتش نموده، قانع باشد، بی نیاز شده است، و كسی كه چشمش به دنبال آن چیزی باشد كه در دست مردم است، فقیر خواهد مرد و كسی كه به آنچه خدا روزی اش نموده، راضی نباشد، خداوند را در مقدراتش متهم نموده است. كسی كه لغزش خود را كوچك بشمارد، لغزش دیگران را بزرگ شمرده، و كسی كه لغزش دیگران را كوچك بشمارد، خطای خویش را بزرگ شمرده است.
[ صفحه 172]
فرزندم! كسی كه نسبت به دیگری پرده دری نماید، عیوب خویش را آشكار نموده، و كسی كه شمشیر بغی بكشد، به آن كشته خواهد شد، و كسی كه چاهی برای برادرش حفر نماید، در آن سقوط خواهد نمود. كسی كه در مكان هایی كه جای نادانان است برود، تحقیر خواهد شد، و كسی كه با دانشمندان نشست و برخاست داشته باشد، باوقار خواهد شد، و كسی كه به جاهای بدنام برود، متهم خواهد شد.
فرزندم! سخن چین را مگو چه به سودت باشد و چه به زیانت، و دوری كن از سخن چینی كه در دل ها ایجاد دشمنی می نماید.
فرزندم! هرگاه طالب جود باشی، به معدن آن برو؛ چرا كه جود دارای معدن هایی است، و معادن نیز ریشه هایی دارد و آن اصول دارای فروعی است، و آن فروع دارای میوه است، و میوه ی پاكیزه جز از فروع پاكیزه به دست نمی آید، فروع نیز بدون اصل ممكن نیست، و هیچ اصلی بدون معدن پاكیزه نخواهد بود.
فرزندم! هرگاه به دیدار كسی می روی، از نیكان دیدار كن، و به زیارت بدكاران مرو؛ چرا كه آنان (همچون) صخره ای هستند كه آب آن منفجر نخواهند شد و مانند درختی هستند كه برگ آن ها سبز نخواهد شد و همچون زمینی هستند كه سبزه ای از آن نخواهد رویید.
امام رضا علیه السلام می فرماید: پدرم تا زمانی كه زنده بود، به این
[ صفحه 173]
وصیت عمل كرد.
این وصیت نامه ی پدرانه آنقدر از سر دلسوزی و مهربانی بیان شده است، كه یك دنیا مهر و عاطفه را به خواننده انتقال می دهد. در آغاز می بینیم امام صادق علیه السلام می فرماید: اگر به این وصیت عمل كنی، بهترین زندگی را خواهی داشت و عاقبت به خیر می شوی. پس این وصیت نامه عوامل سعادت و خوشبختی را معرفی می كند. وظیفه ی همه ما است كه این كلمات نورانی و مقدس را با گوش جان بشنویم و به آن عمل كنیم و آن را به فرزندان و عزیزان خود نیز بیاموزیم، و بدانیم كه این یك وظیفه ی شرعی است.
[1] كشف الغمة، ج 3، ص 372.